Sangkhlaburi (Sangkhla Buri), Bangkok’tan 300 kilometre uzaklıkta Kanchanaburi’nin batısında, Myanmar ve Tayland sonu ortasında sakin ve hoş bir bölge. Sangkhlaburi Bölgesi’nin sembolü olan Mon Köprüsü ise Sangkhlaburi ile Mon köylerinin ortasındaki bağlantısı ve ulaşımı sağlamaya yardımcı olan değerli bir hayat kurtarıcı… Bu köprüde, araba geçişine müsaade verilmeyip yalnızca bisikletlerin geçişi mümkün. Buraya geldiğinizde rahatlatıcı bir atmosferde hoş gün doğuşuna ve gün batımına şahit olmak için kesinlikle yürüyüş yapmalısınız.
Yağmurun nadiren durduğu kasaba
Batı Tayland’da bulunan dağlık kent Sangkhlaburi’nin kökleri, kalıcı ve enteresan bir halde suya bağlıdır. Kasabayı çevreleyen pürüzlü kireçtaşı tepeleri ve Myanmar sonu üzerinde Andaman Denizi’nden iç kısımları serinleten erik renkli bulutlar, bu bölgeye yılda en az 300 gün yağmur yağdırıyor. Burada, üç ırmağı besleyen ve neredeyse daima yağan yağmurlar, yaklaşık bin yıllık devirde Kwai Irmak Vadisi’ni oluşturmuş durumda.
Suların altında boğulan bir kasaba
1982’de tamamlanan Tayland’ın birinci hidroelektrik barajı, ülkenin büyüyen elektrik muhtaçlığını karşılamak ve Kanchanaburi bölgesine su kaynağı sağlamak üzere inşa edilmişti. Baraj bittiğinde, Sangkhlaburi kasabasının küçük vadisini sular altında bırakan Khao Laem havzasını yaratmıştı. Bu bölgede yaşayan kimi beşerler, işlerini ve meskenlerini terk edip daha yüksek yerlere taşınıp, Mon kabilesi tarafından kurulan Wang Ka’dan kilometrelerce öteye yerleşmek zorunda kalmışlardı.
İki kasaba bir oldu
Taşınan şahıslar, köylerini kaybettikten sonra yeni yerleşim yerlerini Sangkhlaburi olarak isimlendirdiler. Bugün müşterek Sangkhlaburi olarak isimlendirilen iki topluluk, Sangkalia Irmağı tarafından beslenen havzada karşılaşıyorlar. Bir tarafta klasik bambu ve ahşap konutlar ile sıralanan küçük sokaklarda Mon, Karen ve Birmanca lisanlarını konuşan yerliler, ırmağın tam zıt kenarında ise yüklü olarak Taylandlılar bulunuyor. Burada pansiyonlar ve oteller, havzanın kenarını kucaklarken, klimalı restoranlar ve dükkanlar boyunca sokak satıcıları ve esnaf dükkanları sıralanıyor.
Şehrin her iki tarafındaki birtakım aileler, adeta yüzen meskenlerde yaşıyorlar. Hayatlarını balıkçılık ve kültür balıkçılığı yaparak geçindiriyorlar. Yaşayanlar, yıl boyunca su düzeyi değiştikçe, yüzen göçebeler üzere meskenlerinin yerini havza etrafında farklı yerlere taşıyorlar.
Önemli bir hayat kurtarıcı: Mon Köprüsü
Mon Köprüsü, iki topluluğu bir ortaya getirmek için 1986 yılında büsbütün el ustalığı ile tik ağacı kullanarak inşa edilmiş. Ek bir dayanak olmadan ayakları üzerinde dimdik durabilen köprü, Tayland’ın en uzun bağımsız ahşap köprüsüdür. Ayrıyeten bu özellikleri ve 850 metre uzunluğu ile dünyanın en uzun ikinci köprüsüdür. Tüccarlara, öğrencilere ve turistlere, yürüyerek bir kasabadan başkasına geçebilme bahtını tanıyan değerli bir hayat kurtarıcıdır.
Barışın işareti
Köprü sayesinde aileleri suyun her iki tarafında işlerini görürken Mon öğrenciler, Tayland okullarına gidebiliyor. Böylelikle Sangkhlaburi’nin Mon yerlileri, Tayland topluluğu ile bir ortaya geliyor ve kültürlerini canlı tutmaya çalışıyorlar.
2013 yılında süratle filizlenen bu turizm destinasyonu, bol yağmur alan Sangkalia ırmağı sayesinde hayli hasar görmüştü. Ülke genelinde köprüyü tekrar inşa etmek için resmen seferberlik başlamıştı. Zira Mon Köprüsü’nün ve yaşayanlarının etkileyici öyküsü, kasabanın profilini ortaya çıkarmıştı ve böylelikle turizmde öncülük eden bir artış sağlanmıştı. Bu sapa ancak şirin bölge, gerek mimari yapısıyla, gerekse doğal hoşluğuyla ziyaretçilerini kendine çekmeyi başarıyor. Turistlerin ilgisine karşın, Sangkhlaburi süper ahşap köprünün sayesinde, eşsiz çift istikametli karakterini sürdürmeye devam ediyor.
