◊ En son iki yıl evvel tekrar meskeninde röportaj yapmıştık…
– Evet, çok uygun hatırlıyorum…
◊ Artık de çok düzgün gördüm seni, maşallah...
– Hakikaten mi, çok teşekkür ederim.
◊ Ben hastaneye ziyaretine de geldim fakat ağır bakımda olduğun için görememiştim seni…
– Herkes esasen “şu geldi, o gelmedi” diyor bana… Fakat ben hiç o denli şeylere gönül koymam.
◊ Koymaz mısın nitekim?
– Koymam lakin inkar edemeyeceklerim var.
◊ Kim mesela?
– Erkan Yolaç… Sibel Can’ın menajeri Cengizhan, Hülya Avşar, Emel Sayın… Seda (Sayan) ile Stelyo’yu (Pipis) saymıyorum bile, onlar artık aileden.
◊ Sıhhat durumun artık nasıl?
– Organ yetmezliğim vardı, karaciğerden tut böbreğe kadar… O yüzden nöropati oldum. Yoksa üçüncü ayda uyandığım vakit zati her yerim kıpırdıyordu. Lakin artık tüm komplikasyonlar bitti.
◊ Üç ay çok uzun bir mühlet değil mi? “Üçüncü ayda uyandım” lafı bile beşere çok ağır geliyor…
– Ben “İyi ki üç ay sonra uyandım” diyorum zira o devri hiç hatırlamıyorum. Güzel ki de hatırlamıyorum.
Bir uyandım yalnızca dilimi oynatabiliyorum
◊ Banyoda nasıl düştün, kaza gecesini anlatır mısın?
– Akşam 17.30’du galiba, dışarıya kızlarla buluşmaya gidecektim. Tekrar ne geldiyse başıma kızlar yüzünden geldi. (Gülüyor) “Önce bir duş alayım” dedim. Duşakabinin önünde basamak üzere bir yükselti var. Duşa oradan girip çıkıyorsun. Daha öncede de orada 6-7 sefer sendeleyip düşmekten son anda kurtulmuştum.
◊ E alsana abi önlemini!
– İşte, basiretim bağlandı abi… Bu sefer birinci evvel sol ayağımı attım, altta da küçük bir havlu vardı. Ona bastım, o da kaymaz mı? Klozete yapıştım, “Yandım Allah” dedim. Sonra bizimkilere bağırdım. Neyse ki Allah’tan herkes konuttaydı.
◊ Birinci kim yardımına koştu?
– Birinci konutta çalışan bayan geldi, sonra Mustafa abim geldi. Üstüme bornoz geçirdiler, onların yardımıyla yatak odasına gittim. Ondan sonrasını hatırlamıyorum… Acilde gözlerimi açtım, canım çok acıyordu. Birinci eşim Muhsine, “Şimdi bir ilaç verecekler, iki dakika sonra acın bitecek” dedi. İki dakika geçti, yok geçmedi. “Muhsine, seni boğacağım” dedim. Bu türlü bir acı yoktu.
◊ Kaburgaların mı kırılmış?
– Evet, kaburgalarımın birkaç tanesi kırılmış, hepsi de kesimli kırık. Hekim, “O kırıkları klipsleyeceğim. Üç gün sonra taburcu olacaksın” dedi.
– Mustafa Erbil: Fakat birinci gün ameliyat yapmadılar. Kanama olduğu için evvel dren takıp kanı akıttılar.
– Mehmet Ali Erbil: Onları hatırlamıyorum.
– Mustafa Erbil: Zira uyuttular seni…
◊ Birinci günler şuurun açık mıydı?
– Mehmet Ali Erbil: Yok… Üç ay boyunca ilaç verip uyuttular. Daima bir yerlerim kanıyormuş. Kırıklardan biri, akciğere batmış. O vakit beni iki gün üst üste yüzükoyun yatırmışlar. Bak bu yara izleri de o vakit oluyor… Akciğerdeki kanamayı durduruyorlar, bu sefer böbrek yetmezliği çıkıyor ve diyalize bağlıyorlar.
◊ Hekim kardeşin Yeşim Erbil bu ameliyat sürecinde yanında mıydı?
– Evet, Yeşim ameliyatların hepsine girdi. Aslında diyaframdaki kanamayı o fark ediyor. Diyaframı kurtarıyorlar bu kere benim kendi hastalığım Kaçış Sendromu nüksediyor. Tansiyon 5’e 3 oluyor. Tabipler “artık tamam gitti” diyorlar. Hatta Muhsine dayanamayıp hekimim Jan Klod Kayuka’ya, “Yaşama bahtı nedir, en azından bir yüzde ver” diyor. Tabibim da “Yüzde 5” diyor.
◊ Yapma ya!
– Allah çarpsın! Üç ay sonra kendi kendime uyanıyorum. Uyandığımda her yerim kıpırdıyor, ellerim ayaklarım… Lakin ilaç verdikleri için organ yetmezliğinden nöropati oluyor. Türk sineması üzere… Bir tek dilim oynuyor. Parmağımı bile oynatamıyorum. “İnanamıyorum, hayal mı bu?” diyorum. Zira o üç aylık süreçte uzun müddet yatmaktan ve ilaçlardan ötürü daima kabuslar görüyorum. Mesela beni kaçırdıklarını görüyorum. Uyanıyorum, Muhsine’yi gösterip doktora “Bu beni kaçırdı, polis çağırın…” diye bağırıyorum. O yüzden birinci uyandığımda bunu da
onlar üzere berbat bir hayal diye düşündüm.
Boğazımdaki deliği çok hoş açmışlar!
◊ Ağır bakım sürecinde boğazından delik açılarak teneffüs takviyesi mi verildi?
– Evet…
◊ Açılan delik sonra düzeldi mi?
– Evet, bak burada…
◊ Aaa güzelleşmesine çok az kalmış…
– Çok hoş açmışlar, o denli dediler. (Gülüyor) Hekimler kendi kendilerini tebrik ediyorlar, “Çok hoş açmışız” diye. Hiç iz kalmamış, güya ben ondayım. (Gülüyor)
◊ Nasıl besleniyordun?
– Burnumdan tüple besleniyordum, oradan ilaçlarımı da veriyorlardı. Aslında o ilaçları yutmanın mümkünü yok. Hekim, artık tüpün çıkarılabileceğini söylemesine karşın bir ay daha çıkarttırmadım. Hatta bir hemşirem var, bana oradan çorba verdi. Hay Allah öldürüyordu beni. (Gülüyor)
Bu süreçte 20 kilo verdim
◊ Doğum günün 8 Şubat’ta Fenerbahçe Lideri Ali Koç seni imajlı arayarak sürpriz yaptı…
– Evet… O vakit elimi bile sallayamıyordum. Damadım elimi kaldırdı da o denli salladım…
◊ İnanmıyorum ya artık ne kadar uygun görünüyorsun…
– 8 Şubat’ta elimi kaldıramayacak kadar berbattım. Allah’a “Bir tek bana sol elimi bahşet” diye dua ediyordum. En azından butona basıp hemşire çağırır ya da TV kumandası kullanırım diye. Telefon o vakit aklıma bile gelmiyor. Birinci evvel sol elimi kullanmaya başladım, bir ay sonra da sağ elimi… Fizik tedavi ile ayaklarımı hareket ettirmeye başladım. Evvelden ayaklarım iskelet üzereydi, kaygımdan bakamıyordum…
◊ Yatmaktan ötürü kilo kaybı da büyük doğal…
– 20 kilo vermiştim, artık 10 kilo geri aldım. 18 Ekim’de hastaneye girdim, 2 Temmuz’da çıktım. Daha evvel de taburcu olabilirdim ancak kardeşim istemedi. “Evde hastanedeki üzere uygun bakılamaz” dedi. 8.5 aylık hastane sürecinde daima yatmama karşın bedenimde tek bir yara bile çıkmadı. Ne deri varmış bende. (Gülüyor)
– Mustafa Erbil: O bakımdan ötürü…
– Mehmet Ali Erbil: Hadi be kaç defa baktın ki? (Gülüyor)
◊ Artık tüm kaslarını hareket ettirebiliyor musun?
– Beyin, kasları aylarca kumanda etmediği için unutuyor. Artık fizik tedavi ile onu hatırlatmaya çalışıyoruz… Buraya kadar geldik, bu bile mucize…
Bugüne kadar parmağımı bile kırmamıştım
◊ Geçenlerde dışarıda bir yerde görüntülendin… Artık gezmelere başladın mı?
– Yok, yalnızca bir defa yemeğe çıktım. O da Stelyo’nun doğum günüydü. Aslında çabucak nazar değdi. Meskene geldim, tekrar hastalanır üzere oldum.
◊ Aman dikkat et…
– Valla nazar üzere bir şey yok.
◊ Kırılan kaburgaların büsbütün düzgünleşti mi?
– Acıyor ortada… Ancak kırılan kaburga daima acırmış. İstediği kadar güzelleşsin, soğukta filan ortada sızlarmış.Ki ben bugüne kadar parmağını kırmamış adamım. Ne ayağım, ne elim kırıldı. Bir kırdım, hepsini kırdım. (Gülüyor)
Artık kendimi yoracak işlerden uzak duracağım
◊ İkinci hayatının birinci bayramı…
– Evet, o denli olacak. Kimse yaşayacağıma inanmıyordu, hekimler bile… Artık onlar da tedavide deneme yanılma formülüne içerisine girmişler… Bir de benim organlarım çok sağlammış. Sigara ve alkol yok ya…
◊ Hastalık sonrası hayatınla ilgili aldığın radikal kararlar var mı?
– Artık kendimi yoracak işlerden uzak dururum. Bir tek onu ön planda tuttum.
◊ Hangi işler mesela?
– Haftanın beş günü paldır küldür canlı yayın yapardım, artık bunları yapmam. Kendimi geri çekerim, en fazla haftada bir gün yayın yaparım.
◊ Özledin mi televizyonu?
– Özledim doğal, zati hastaneden çıkar çıkmaz Fatih Aksoy ve Faruk Bayhan aradı. Jaws üzere peşimdeler…
◊ Ne yapacaksın televizyonda, var mı bir projen?
– Yok, onlar bulup getirecekler…
Ak sakallı bir adam hastaneye gelip ağır bakıma girmek istemiş
◊ Ağır bakımda uyurken hatırladığın bir şey var mı?
– Ağır bakımda yatarken gitgide karanlığa hakikat indiğimi hissediyordum. Karanlık basıyor, basıyor, basıyor, bir şey güya kapanıyor üzere oluyor. Hani derler ya ışığı gördüm diye, ben de karanlığı gördüm.
◊ Ailen ağır bakımdayken daima “dualarınızı esirgemeyin” diye davet yaptı. Seni seven milyonları gücünü hissettin mi?
– Evet… Sinema üzere şeyler olmuş… Bir ak sakallı adam hastaneye gelmiş. Kızım Sezin’i bulmuş, “Beni ağır bakıma sok, babana söylemem gereken bir şey var” demiş. Sezin sokar mı, “hayatta olmaz” demiş. Adam da “O vakit senin kulağına söyleyeceğim, sen de babana söyle” demiş. Benim dede tarafı peygamber sülalesinden, demiş ki “Babana onlardan selam getirdim. Onun bu dünyada daha işi bitmedi…”
◊ Damadın da hastalığın boyunca sana dualar okumuş…
– Evet, onun söylediği duaları ben de tekrar ettim. Hiç bilmediğim duaları okuyorum neredeyse…
◊ Vefattan hiç korkmadın mı?
– Hayır… Kaç kez denedik ölmeyi, tövbe yarabbim. Millet artık “dokuz canlı bu herif” diyor.
Benim kira gelirlerim var
◊ Yaklaşık bir yıldır ekran ve sahnelerden uzaksın… Maddi olarak zorlandın mı?
– Kiralarım var ayol… Serdar Ortaç mıyım ben? (Gülüyor) Kiralar geliyor. Hastaneye otel üzere günlük para ödüyorduk.
◊ Tedavi sürecini özel sıhhat sigortan karşılamadı mı?
– Hayır, Kaçış Sendromu hastalığım nedeniyle şirketler bana sıhhat sigortası yapmıyor.
◊ O vakit hastane maliyeti hayli yüksek olmuştur…
– Hiç sormadım; kaç para gitti diye. Birinci eşim bilir onu. Aslında bankada kaç param var, ne kadar kira geliyor bilmem. Ölümlü dünya, öbür tarafa ne götüreceğim güya. Hiç… Vasiyetname bile yazmadım. Benden sonra tufan ya! (Gülüyor)
◊ Bu yaşadıklarından sonra vasiyetnameni muharrir mısın pekala?
– Yok, tekrar yazmam.
O dua sonrası ağır bakımdan çıktım
◊ Hastalık sürecinde hayranlarından gelen enteresan şeyler var mıydı?
– Dualar geldi… Hatta birini başucuma astık. Ondan sonra ağır bakımdan çıktım. Çok değişik bir duaydı. Arapça değildi. Kimse çözemedi onu. Ben ağır bakımdan çıkıp olağan odaya geçtikten sonra da kayboldu.
◊ Tahminen tabipler ya da hemşireler alıp bir yere konmuştur…
– Yok, onlar hiç ellemezler.
◊ Bu yaşadıklarından sonra inanç dünyan kuvvetlendi mi? Umreye filan gitmeyi düşünüyor musun?
– Çok dua ettim açıkçası. Damadın öğrettiği kadarıyla… Her yanıma gelene bir şey söylediklerinde “İnşallah” diyormuşum. Hatta Yeşim anlatıyor, ağır bakımda benimle ilgilenen profesörler bile bir müddet sonra “inşallah”, “maşallah” demeye başlamış. (Gülüyor)
Bu yılın mucizesi
◊ Artık yalnızca fizik tedavi mi sürüyor?
– Evet…
◊ Kaç gün?
– Haftada 3 gün aparatlarla yürüyorum.
◊ Takviyesiz ne vakit yürüyeceksin?
– Mustafa Erbil: Yeşim, “ekim ayı” dedi. Alışılmış günde en az 10 dakika yürürse…
◊ Aksatıyor mu?
– Mustafa Erbil: Evet…
◊ Yapma Allah aşkına Mehmet Ali… Sen bir mucizeyi gerçekleştirdin, fizik hareketlerini de yapabilirsin…
– Mehmet Ali Erbil: Ağır bakım profesörleri de “bu yılın mucizesi” diyorlar.
Ali Sadi yalnızca “yaşıyor mu” diye sormuş
◊ Mehmet Ali konuşurken gözlerin dolu dolu dinliyorsun… Sizin için de kuvvetli bir süreçti…
– Mustafa Erbil: Çok güç günlerdi, Ali Sadi’ye anlatmak çok zordu…
– Mehmet Ali Erbil: Bizim oğlan çok cool. Bir de tam ergenliğe geçiş devrinde. Annesi ben ağır bakımdayken durumun kötülüğünü ona yansıtmamaya çalışmış. Lakin bakmış, o da hiç beni sormuyor. Bu sefer psikoloğa danışmış; “Babası çok berbat durumda, biz ona hiç yansıtmıyoruz ancak o da babasını hiç sormuyor” diye.
◊ Öncesinde Ali Sadi ile münasebetiniz nasıldı?
– Mehmet Ali Erbil: Haftanın 4 günü bende kalırdı. Annesi psikoloğa durumu anlatınca o da “Konuştur onu” demiş. Tuğba, Ali Sadi’ye “Babanı merak etmiyor musun” demiş. Ali Sadi yalnızca “Yaşıyor mu” diye sormuş.
Bayramda sahneye çıkmayacağım
◊ Hastalık sonrası bu bayram birinci kere Kıbrıs’ta sahneye çıkacaksın değil mi?
– Sahneye çıkmam için Rocks Otel’den teklif geldi. Birinci evvel anlaştık. Fakat son anda fiyat konusunda uyuşmazlık yaşadık. O yüzden bu bayram sahneye çıkmayacağım.
