“What/If” hayli kışkırtıcı, gizemlerle örülü bir dizi. Sizin bu projeyi kabul etme sebepleriniz nelerdi?– Liste epeyce uzun… Anne Montgomery üzere ahlaksız, rezil, insafsız bir karakteri daha evvel hiç oynamamıştım. Anne’i oynamanın eğlenceli olacağını düşündüm. Ayrıyeten dizide günümüzde çok fazla şahit olduğumuz bir mevzu anlatılıyor. Şahsî muvaffakiyet elde etmek ya da kendi ajandamızı kabul ettirmek için ahlaki değerlerimizden ne kadar ödün veriyoruz? Gayeye giden her yol mübah mıdır? Yani epey enteresan mevzuların içine daldım “What/If” ile…
◊ Bunları ben de size sorayım; size nazaran hedefe ulaşmak için her yol mübah mı? İstediğinizi elde etmek için ne kadar ileri gidersiniz?
– İstediğimi elde etmek için neleri göze alırım, bir düşüneyim… Kimi şeyler, tüm fedakârlıkları hak ediyor. Lakin bu “bazı şeyler”in içinde iş yok. O yüzden Anne ile ortak noktamız yok diyebilirim. Ayrıyeten benim ahlaki bedellerim, Anne’den hayli yüksek. Farklı hırslarım var. Çok yakınlarım dışında kimseye karşı gözü kara, yiğit bir insan değilim. Anne’de ilgimi çeken tek şey, gardırobu yani giysileri… (Gülüyor)
OYNADIĞIM KARAKTERLERİN
HAYATINI YAŞAMAKTAN SIKILDIM
◊ İş konusunda hırslarınızın olmadığını söylüyorsunuz. Bu yüzden mi mesleğinizde tepeye ulaştığınız devirde her şeyi bırakıp iş hayatına uzun bir orta verdiniz?
– Evet… Yaşarken farklı şeyleri denemek, değişmek, gelişmek de kıymetli benim için. Fakat bizim işimizde var olan döngünün içine girince, her şey bitiyor. Hayatımız yalnızca “sonraki proje, daha sonraki proje, ondan sonraki proje”den ibaret oluyor… Bundan çok sıkılmıştım, kendime bir saniye bile katlanacak tahammülüm kalmamıştı. Tüm bunlardan uzaklaşıp olağan beşerler üzere yaşamak istedim. Yeni şeyler öğrenmek, yeni şeyler denemek…
Bu mesleği seçince, daima diğerlerinin hayatlarını yaşıyorsun. Oynadığın karakterin meskeni, oynadığın karakterin kenti, oynadığın karakterin hayatı… Biri bitiyor, oburu başlıyor. Sonra da oburu… Kendine ilişkin hayatı, oynadığın karakterlerden kalan vakte sığdırmak zorundasın. Uzaklaşma sebeplerimden biri buydu.
Sonraki projelerin sonu yok. Artık senaryo yerine canım ne istiyorsa onu okumaya karar verdim. Yalnızca oynadığım karakter için araştırma yapmak değil, canım ne istiyorsa onu öğrenmek istedim. Karakterlerin değil, kendi zevklerimin peşine düştüm.
Önceliğim daima karakterlerin hayatlarıydı. Bir süre de olsa diğerlerinin hayatlarından, oburlarının öykülerinden uzaklaşıp kendiminkini yaşamak istedim. Herkese de tavsiye ederim.
JUDY GARLAND ROLÜ GELİNCE
ÇOK DÜŞÜNMEDEN
KABUL ETTİM
◊ Kendi hayatınıza odaklanmak için orta verdiniz ancak oyuncluğa dönüşünüz de süratli oldu. “What/If”ten sonra “Judy” sinemasında Liza Minnelli’nin annesi efsane müzikçi ve oyuncu Judy Garland rolünde izleyeceğiz sizi…
– Bu rol benim için çok özel. “Judy” ile ilgili sevmediğim tek bir şey bile yok. Çocukluğumun, anne ve babamın ikonik figürünü canlandırmak kelam konusu olduğunda çok da düşünmedim. Her şeyi sindirerek çalıştık. O kadar yavaş bir araştırma periyodu geçirdim ki, projeden projeye koşuyormuş üzere hissetmedim bile…
◊ Liza Minnelli ile tanışma imkanınız oldu mu?
– Oldu. Lakin uzun vakit evvel. Çok yakın bir arkadaşım, Liza’nın Las Vegas’taki gösterisini sinemaya çekti. Ben de oradaydım. Liza gece yarısı sahneye çıktı ve neredeyse sabaha kadar sahnede kaldı. Ne şahane bir şovdu! Artık sana anlatırken bile gözlerim doluyor. O süperliği tanım edemiyorum. Gösteri sonrası sahne ardına gittik. İşte orada kendimi tutamadım, ayılıp bayılan fan moduna girdim. Kendimi denetim etmeye çalıştım aslında lakin beyhude. Sonra fotoğraf çektirdik ve yanından ayrıldık. Liza beni hatırlamayabilir lakin ben o geceyi çok net hatırlıyorum.
“ŞÖHRETE SARILIRSAN TAŞA DÖNERSİN”
◊ Judy Garland, kendine güvensizlikleri olan bir bayandı. Bağımlıydı. Yaşadığı tüm aksiliklere karşın hayatını toparladı, tekrar evlendi ve bir kızı oldu. Siz Judy’yi canlandırırken, kendi hayatınızı, kendi münasebetlerinizi düşündünüz mü?
– Farklı bir soru… Los Angeles’a taşınıp çalışmaya başladıktan sonra Mike Nichols ile bir toplantım olmuştu. “Jerry Maguire” sinemasını yeni bitirmiştim. O vakit Mike’ın direktör ve yapımcılıktan evvel ne kadar değerli bir müellif ve sahne sanatkarı olduğunu bilmiyordum bile. Mike “Sana ne olacak biliyor musun?” diye sordu. Ne demek istediğini anlamadım. “Tüm hayatın değişecek. Evvel tuhaf gelecek, zira bu değişikliklere seni hazırlayacak kimse yok. Kendi kendine başa çıkmayı öğreneceksin” dedi. Bahsettiği şey şöhretmiş meğerse.
“Şöhret aldatıcıdır, kurnazdır. Daima yanı başında olacak, nereye gidersen seninle gelecek. Şayet şöhretten hoşlanırsan, ona sarılırsan, kucaklarsan taşa dönersin. Gözün daima şöhretin üstünde olmalı. Denetim her vakit sende olsun, sahip olduğun şöhrette değil” dedi. O vakit ne demek istediğini anlamamıştım fakat artık çok yeterli anlıyorum…
◊ Bağlarınızın şöhretinizden ötürü yürümediğini mi söylemek istiyorsunuz?
– Her bağ işten etkilenebilir. Benimkiler etkilendi mi açıklamak istemiyorum. Lakin hoş bir nasihatti. Şöhretin sağladığı ayrıcalıkları âlâ tahlil etmek lazım…
İŞİME SAFÇA YAKLAŞIYORDUM
ŞİMDİ AYAKLARIM YERE BASIYOR
◊ 2000’li yılların en büyük starlarından biriydiniz. Sizin vaktinizde toplumsal medya yoktu, artık işin içine bir de toplumsal medya girdi. Lakin siz kullanmıyorsunuz sanırım…
– Toplumsal medya kullanmıyorum. Oyuncunun toplumsal medyası, oynadığı rollerdir. Şöhrete geri dönüş yapacağım yeniden. Ben hiçbir vakit sırtımı şöhrete dayamadım. Etrafımda daima beni takip eden bir şey olarak kaldı. Şayet şöhreti kucaklayıp göz önünde yaşasaydım, beşerler hayatımı yazacaklar, konuşacaklar, farz edecekler, zannedecekler hatta uyduracaklardı. Bunların bir kesimi olmak istemedim. İlgimi de çekmedi…
◊ Pekala uzun bir ortadan sonra mesleğinize dönüş yapınca neler hissettiniz?
– Artık daha farklı bakıyorum işime. Daha güzel bir oyuncu oldum mu bilmiyorum fakat geri döndükten sonra işime daha çok minnet duydum. Neden bu işe âşık olduğumu hatırladım. Eskiye nazaran sonlarım daha farklı. Birçok hususta mecburilik hissetmiyorum. Evvelce etrafımdaki şartlara hudut koyamıyordum. Düzgün değildim hudut koyma konusunda. İşime, okulda tez için sinema yapan öğrenciler üzere safça yaklaşıyordum. Artık öğrendim, anladım, ortadan kayboldum, kendime geldim. Daha yeterli hissederek ve ayaklarım yere basarak geri döndüm.
RENEE’DEN KİTAP TAVSİYELERİ
◊ Oyunculuğa orta verdiğiniz periyotta senaryo yerine canınız ne isterse onu okuduğunuzu söylediniz. Hayranlarınıza tavsiyeniz var mı?
– Şu anda “The Did” isimli bir kitap okuyorum. Gerçek olaylar temel alınarak yazılmış, katiyetle tavsiye ederim. Ondan evvel de Bill Clinton’ın son kitabını okudum. Geceleri yatmadan evvel okuduğum kitap ise Andrew McCabe’nin “The Threat”i.
KÜÇÜK BİR
KARARIN BİLE
SONUÇLARINI
KESTİREMİYORSUN
◊ Yeni dizinizin ismi “What/If”. Siz en son ne vakit “What if” (Peki ya?” ile başlayan bir cümle kurdunuz?
– Bu sabah… Ne olduğunu söyleyemeyeceğim, zira özel bir şeydi. Küçük bir kararın bile sonuçlarını kestiremiyorsun. Bir şey yapıyorsun ve tüm hayatın değişiyor. En hoşu, “Ya öyleyse, ya böyleyse” diye çok fazla düşünmemek. Sonuçta birtakım şeyleri denetim etmek mümkün değil. Ancak doğal değerli hususlarda temkinli davranmakta da yarar var…
